Երեկ գործով մտել էի վերնիսաժի մոտ գտնվող վարպետ Երվանդի կրպակը; Երևի շատերն են նրան ճանաչում` նկարների ռամկաներ է պատրաստում;Ակամայից ուշադրություն դարձրեցի պատին կախված նկարներին` Վազգեն Առաջին, Կոմիտաս, Սևակ, Կարեն Դեմիրչյան, Անդրանիկ զորավար; Զգացումներս անբացատրելի էին, երկուսս էլ հուզվեցինք, երբ ասացի, թե` վարպետ բոլորին կողքդ ես հավաքել; Չէ` պատասխանեց` Ֆրունզս պակասում է; Իրոք Ֆրունզը պակասում էր; Զգացի, թե մենք ինչքան ենք սիրում նրանց, մեր հպարտություններին, մեր լեգենդներին, մեր Ֆրուզին; Առավոտյան եկա գրասենյակ ու մի նոր անակնկալ` ընկերս ինձ Աստվածաշունչ նվիրեց; ՈՒրախությանս չափ չկար; Արդեն մտածում էի, որ Անկախության տոնից հետո ամեն ինչ փոխվել է, ու հանկարծ կարդում եմ մեր նորագույն վանդալների մասին; Ախր ինչի, ախր ինչի եք կոտրում, ախր դուք ինչ իրավունք ունեք այդ սուրբ մարդու արձանին դիպչել, ախր ձեր աչքերն անգամ իրավունք չունեն մեր Ֆրուզի անգամ արձանը տեսնեն, ուր մնաց դիպչեն; ՈՒրեմն գիտցիր` դու ոչնչություն ես, դու մարդ չես, հնարավոր է դու հիմա քո անբարո կյանքում գլուխ ես գովում արածովդ, բայց վստահ եմ, որ քո արածի մասին իմացող ամեն մի հայ կապտակի քեզ, որովհետև դու հայ չես
մարդկանց մի տեսակ կա, ովքեր ծնվել են ամեն լավ բան ապականելու բնազդով, այո, հենց բնազդով, նման մարդիկ գիտակցելու ընդունակություն չունեն, նրանց հետ պետք է խոսել միայն օրենքի ուժով
ОтветитьУдалитьհամամիտ եմ
Удалить